#تولیدی
#به_قلم_خودم

مظلومیت یعنی چه؟

تعبیر مظلومیت در باره چهارده معصوم زیاد به کار می‌رود و عده‌ای باورشان بر این است که:
مظلوم یعنی یک شخصیت منفعل و بدون اراده و منزوی که قدرت دفاع از دین خود را ندارد و خیلی راحت سر تسلیم و بیعت در مقابل دشمن فرود می‌آورد و دست از اصول اعتقادی خود برمی‌دارد و خانه نشین می‌شود.

به نظر شما آیا چنین برداشتی از روش زندگی ائمه و اهل بیت (علیهم السلام) با آن همه سابقه مبارزاتی و مجاهدت خالصانه در راه حق، قابل پذیرش است؟ قطعا نه!
پس
چرا آنان را مظلوم، خطاب می‌کنیم؟
در باره واژه مظلومیت، دو نوع مصداق وجود دارد: یکی به معنای زیر بار ظلم رفتن و تن دادن به حقارت دنیا طلبی و دیگری که در واقع مفهوم اصلی مظلومیت در باره امامان و معصومین است یعنی:

مبارزه و مجاهدت در نهایت توانمندی و گذشت و صبر به نفع دین و اعتقاد در اوج اقتدار و توانگری!
گاهی
بعضی چنان حضرت صدیقه کبری (سلام‌الله‌علیها) را مظلومه می‌نامند که گویی این سیده نساء العالمین، یک زن خانه نشین بوده که نه نسبت به مسائل دینی و اجتماعی کاری انجام داده و نه متحمل رنج و زحمتی عظیم در راه اعتلای مکتب اسلام شده است و متاسفانه بر این باور غلط خود، اشک حسرت برای ام الائمه می‌ریزند و آن را ثواب هم می‌پندارند و حال آنکه:

ما بر اساس مذهب اسلامی خود بر این باوریم که طبق روایات فرموده‌اند:
ثواب اشک و ندبه و اندوه برای معصومین، زمانی ارزشمند است که بر اساس شناخت و معرفت نسبت به اعمال و رفتار آنان باشد و در آن صورت است که اقامه مجالس عزا، به پایگاهی انسان‌ساز و حیات بخش دین و دنیای مسلمانان می‌گردد و الا اگر:

اشک و آه ما صرفا از سر دلسوزی بدون معرفت آنهم برای شخصیت‌هایی‌ باشد که در برابر منکرات ساکت بودند و هیچ اقدامی نمی‌کردند چه تفاوتی با اهل ظلم و نفاق داشتند؟
پس
گرچه آن بانوی عالمین و سرور کائنات را مظلومه‌ می‌خوانیم اما باید بدانیم که این اسطوره زنان عالَم، شخصیتی بود که برای احیای ولایت علاوه بر تربیت دو امام معصوم و بانویی عاشورایی، خود! برای گرفتن بیعت از مردم در جهت تثبیت ولایت همسر و مولایش، شبانه با همان پاهایی که از شدت عبادت ورم کرده و با همان قامتی خمیده از سرزنشها و آزار و اذیتها، در کمال حیا‌ و عفت، با قدی خمیده که چادر حجب‌ و حیایش به خاک کشیده می‌شد، خانه به خانه به سراغ مهاجرین و انصار می‌رفت و از حق غصب شده امامش می‌گفت هر چند که، اغلب آنان نه تنها همراهی نکردند بلکه، مولای متقیان را بیست و پنج سال خانه نشین کردند و این کناره‌گیری ظاهری، فقط برای حفظ مصلحت اسلام و پرهیز از دو دستگی‌ و اختلاف در جامعه اسلامی بود.

پس!
مظلومیت معصومین در اوج اقتداری‌ بود که این توان و اراده بسی برتر و بالاتر از زور و زر ستمگران و ظالمان دوران بود اما پیشوایان راستین امت اسلامی، در اوج قدرت و شهرت واقعی، دنیای دیکتاتوری و سلطه‌طلبی را رها نموده و گردن اطاعت در، بند فرامین الهی نهادند و بدانچه از طرف پروردگار خود مأمور بودند عمل نموده و اینگونه شد که دین اسلام پس از هزار و چهارصد سال، هنوز هم در دنیای پر از فتنه، حرف اول و آخر را می‌زند و همیشه پیروز است.